Dagboek: Dag 118 - Canvas Reportage over NEE
; newWindow.focus())
Dinsdag 14 februari 2006.
We hebben vandaag bijzonder weinig straten kunnen doen, omdat we heel de dag bezig zijn geweest met het maken van een reportage over NEE die zal verwerkt worden in het programma Frontlijn op Canvas. We hadden al enkele dagen geleden met een journaliste van dat programma afgesproken dat ze vandaag heel de dag met ons mee zou gaan. Het thema van het programma is de ontevredenheid over de huidige politiek die leeft bij de mensen, en de beweging NEE leek haar dan ook het onderwerp bij uitstek om dat thema aan te kaarten.
Om twaalf uur ’s middags ontmoetten we elkaar in het NEE kantoor. De journaliste, Sofie, arriveerde toen wijzelf ook net waren aangekomen en de rolluiken van de vensters aan het optrekken waren. De cameraman en geluidsman arriveerden een minuutje daarna. We zetten ons neer aan de grote ronde witzwarte tafel die het grootste deel van ons kantoor inneemt. We babbelden wat over het geplande verloop van de dag terwijl de cameraploeg de apparatuur voor de belichting en dergelijke installeerde. De drie bleken heel vriendelijke mensen te zijn en er heerste een losse en aangename sfeer. Er was eerst een interview gepland in het kantoor met mijzelf en mijn kompaan Bachir, en daarna zou de cameraploeg met ons mee door enkele straten van Antwerpen trekken om de reacties van de mensen te filmen. Tenslotte zouden ze ’s avonds mee met ons van café tot café trekken om ook daar de reacties die we bij de mensen uitlokken op band te zetten (al een tijdje gaan we sommige avonden langs de Antwerpse cafés om de mensen ook via die weg op de hoogte te brengen van NEE). Toen alle apparatuur in orde was gebracht begonnen we met het interview. Sofie stelde een reeks vragen waar ik en mijn kompaan heel uitvoerig op antwoordden. Het interview duurde vrij lang en we hebben bijzonder veel gezegd: heel het concept van NEE hebben we in detail uit de doeken gedaan. De journaliste leek verbaasd over hoe goed we het concept van NEE konden uitleggen en verdedigen.
‘Als ge een half jaar door Antwerpen trekt om met de mensen over een bepaald concept te praten, dan wordt ge daar op de duur heel bedreven in.’ gaven we lachend toe. Toen Sofie zei dat ze genoeg materiaal had voor het interview stapten we met haar in de auto en vertrokken we naar de straten die we vandaag moesten afwerken. Ter plaatse gekomen volgde de camera- en geluidsman ons op de voeten terwijl we van deur tot deur stapten en aanbelden. Dat werd niet echt een succes, want er waren in die bewuste straat bijzonder weinig mensen die hun deur open deden. Het kan zijn dat er daar inderdaad heel weinig mensen thuis waren op dat moment, maar het leek ons eerder zo dat de mensen ons via het raam met een cameraploeg zagen aankomen, en dat velen niet tot aan de deur wilden komen uit schrik om gefilmd te worden. Uiteindelijk, na veel ongeopende deuren te hebben gepasseerd, hadden we toch een handjevol reacties van bewoners kunnen filmen die voldoende waren om in de reportage te verwerken. Omwille van de kou (de journaliste was continu aan het bibberen en haar handen in elkaar aan het wrijven) en de weinige deuren die effectief open gingen, zijn we na anderhalve straat al gestopt en met een volgend onderdeel van de reportage begonnen. We hebben vandaag dus echt bitter weinig straten gedaan. Een lachwekkende straat en half om precies te zijn: de Snijdersstraat en een gedeelte van de balansstraat. Onze excuses daarvoor, maar de reportage heeft zo goed als al onze tijd in beslag genomen vandaag.
’s Avonds na de zessen zijn we dan samen enkele cafés op de Vrijdagmarkt afgegaan. Ikzelf, mijn kompaan Bachir en onze vrouwelijke compagnon Tania stapten een voor een de cafés binnen om de mensen daar even te vertellen over NEE en enkele flyers uit te delen. De cameraploeg volgde ons overal binnen en filmde de reacties van de mensen. De overwegend mannelijke cafégangers, in al dan niet lichtjes aangeschoten toestand, reageerden heel uitbundig op onze verschijning. Ze waren het er allemaal over eens dat de huidige politiek een grote knoeiboel is, en dat een initiatief als NEE wel zijn charmes heeft. Er was zelfs een oudere man, met mogelijk een pintje of twee teveel op, die een NEE-flyer met wat speeksel van zijn tong demonstratief op zijn voorhoofd plakte.
‘Ik vind dees een goei initiatief!’ zei hij vrolijk. De journaliste en haar cameraploeg stonden verbaasd en geamuseerd te kijken terwijl de lens van de camera alles gretig innam.
‘Ge ziet dat we niet hebben gelogen over de positieve reacties die NEE krijgt bij de mensen hé.’ zei mijn kompaan Bachir lachend op het einde van de dag voor we van elkaar afscheid namen. Sofie, de camera- en geluidsman gaven dat zonder aarzeling toe.
‘Jullie zijn bekend, en toch komen jullie zo weinig in de media.’ zei de journaliste onder de indruk. Dat is inderdaad zo. Maar wat verwacht je als je zes maanden lang van ’s morgens tot ’s avonds langs alle woonsten van heel Antwerpen gaat?
De reportage die vandaag gefilmd werd zal op zaterdag 18 februari verschijnen in het programma Frontlijn op de zender Canvas om 22.00u. Als u wilt zien hoe de Antwerpenaar reageert op NEE, dan raden we u aan te kijken!
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.