Dagboek: Dag 9 - Uitzonderingen Bevestigen De Regel
; newWindow.focus())
Woensdag
14 september 2005.
Het is misschien heel kort vergeleken met wat ons nog te wachten staat, namelijk een jarenlange tocht langs alle deuren van heel Antwerpen, maar na anderhalve week door Ekeren te trekken zijn we toch al wat vertrouwd geraakt met de routine van de inforeis. We worden steeds beter in het plannen van de dagelijkse route, we zien niet meer zo hard af van de lichamelijke kwellingen die ons de eerste week teisterden, we kunnen de reacties van de mensen steeds beter anticiperen, en zo verder.
We hebben ondertussen ook met een verbluffende precisie geleerd te voorspellen of een woonst bewoond is of leeg staat aan de hand van hoe het met de gevel, de voortuin, de deurbel en de brievenbus gesteld is. Een verlaten huis herkennen we namelijk aan de onverzorgde gevel, de verloederde voortuin en een brievenbus die uitpuilt van de oude post. Aan de hand van die kenmerken zijn we ondertussen in staat zo goed als alle onbewoonde huizen er op zicht uit te pikken, wat ons op lange termijn redelijk wat tijd bespaart omdat we bij die huizen niet lang staan wachten tot de deur open gaat.
Zo kwam mijn kompaan Bachir vandaag voorbij een huis dat al deze eigenschappen
had in het kwadraat. De gevel hing letterlijk aan frennen vaneen. Het
was precies of tweeëntwintig zwaarlijvige voetballers met spiksplinternieuwe
voetbalschoenen er juist een compleet WK hadden op gespeeld.
De voortuin
lag er ook niet op zijn best bij. Als er niet net een tsunami gepasseerd
was dan was de wanorde misschien te wijten aan twee bronstige nijlpaarden
die er een diepgaande studie van de kamasutra hadden uitgevoerd. Tussen
de woekerende begroeiing die veel weg had van een jungle waar Tarzan
zich in zou thuis voelen was een brievenbus te ontwaren die volledig
vol stak met rottende post.
Bachir was dus vrijwel zeker dat deze ruïne onbewoond was. Grondig
als hij is nam hij toch maar het zekere voor het onzekere en trachtte
hij een flyer bij de rottende post te duwen. Nu zijn er blijkbaar uitzonderingen
waar ons speurvermogen nog rekening mee moet leren houden, want op dat
moment hoorde Bachir van achter de deur een diepe kreun: “Huurg!”.
Geschokt maar doelbewust trok hij er de flyer terug uit om hem aan de
persoon te geven die zich naar de deur begaf. De deur zwaaide open. De
man die in de deuropening stond was volledig naakt op een klein vuil
versleten shortje na. Op zijn armen, benen en borst groeiden trossen
dikke bruine haren.
Zijn hoofd was onnatuurlijk ver naar voor gebogen en er stond een gedrogeerde
blik in zijn ogen. Hij had precies net een klop van Tarzan op zijn bakkes gekregen.
Zijn gekreun ging verder “Huurg huurg!”
“Al wat er miste was een knuppel in zijn hand en hij had ontegensprekelijk een holbewoner kunnen zijn.” lachte Bachir achteraf.
“Hij heeft zelfs geen woord tegen me gezegd. Toen ik hem de flyer gaf antwoordde hij gewoon met diezelfde kreun.”
Ja we maken wat mee in Ekeren. En we zijn nog maar anderhalve week bezig. Ge moet niet vragen wat we na een jaar allemaal gezien zullen hebben. En we hebben nog uitzonderingen gevonden die afwijken van de routineuze gang van zaken. Normaal gaat het ongeveer zo:
Aanbellen, tien tot twintig seconden wachten tot de deur open gaat, onze zin zeggen:”Goeiedag, het is om u even persoonlijk op de hoogte te brengen dat u bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen kunt protesteren tegen de huidige politiek”, flyer overhandigen en tenslotte afsluiten met “…en een prettige dag nog verder!”
De man waar ik vanmiddag aanbelde dacht er blijkbaar anders over. Deze
kerel was echt niet te schatten; hij heeft heel het proces herleid tot
drie seconden! Ik belde aan bij zijn deur en onmiddellijk trok hij de
deur open. En ik bedoel dus echt ONMIDDELLIJK. De deur zwaaide zo snel
en hard dat ik dacht dat de scharnieren het zouden begeven en ik ter
plaatse een hartinfarct zou krijgen. Man man was me dat verschieten.
Zit die kerel daar heel de dag bij zijn deur te wachten om met supersonische
snelheid zijn gasten te ontvangen??
Maar dat was nog het minste! De man
keek me welgeteld één
seconde aan met een gejaagde blik en smeet de deur terug dicht met een
nog groter enthousiasme dan waarmee hij ze opende: *KNAL!!!*
Alle vogeltjes
in een straal van honderd meter waren op slag hun veren kwijt van de
luchtverplaatsing en hebben de rest van hun leven te kampen met hartproblemen.
Fucking hell. Wat was die kerel zijn probleem? Nu kan ik begrijpen dat als ge heelder dagen achter uw deur zit te kamperen om tegen straaljagertempo eventuele aanbellers te ontvangen dat ge gefrustreerd geraakt. Maar dit was wel bijzonder grof.
Nauwelijks bekomen van de knal stak ik een flyer in zijn brievenbus, maar ik verschoot me een derde keer een bult toen ik merkte dat deze voordeur-Schumacher aan de andere kant van de deur de flyer vastpakte terwijl ik hem nog in de bus aan het steken was en hem gewoon uit mijn handen door zijn voordeur trok!
Nog nooit iemand zo gemotiveerd gezien om op de hoogte gebracht te worden van NEE.
“Ja Jan, we komen maffe mensen tegen.” besloot Bachir toen ik hem het voorval vertelde.
“Dat lijk mij het typische gedrag van een speedverslaafde die lijdt aan chronische ongeduldigheid en op dat moment net een terroristische aanslag aan zijn deur verwachtte, wa denkt gij?”
“Het zou ook gewoon een mafketel van de bovenste plank kunnen zijn.”
Het zou in ieder geval niet de eerste zijn die we zijn tegengekomen.
Het is duidelijk dat de routine van de inforeis geen zekerheid is en ten allen tijde doorbroken kan worden.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.