Dagboek: Dag 8 - Ekerse Honden
; newWindow.focus())
Dinsdag
13 september 2005.
Er zijn er die blaffen, en er zijn er die grommen.
Er zijn er die janken,
en er zijn er die jammeren.
Er zijn er die snuffelen en er zijn er die
vrolijk met hun staart kwispelen.
Er zijn er ook die uitgehongerd naar
onze nek vliegen met een bloeddorstige blik in hun ogen terwijl er een
liter wit schuim uit hun bakkes vliegt.
Dat heeft mijn kompaan Bachir vandaag
mogen ondervinden terwijl hij bij een deur aanbelde en er vanuit het
niets een pitbull met Rambo-allures op hem afstevende. Het beest zat
wel achter een hek, maar daar sprong het in zijn bloedlustige opwinding
bijna over.
Die arme Bachir heeft zelden geluk met die beesten. Zo was er ook een hond die in plaats van aan te vallen heel hard zijn been begon te neuken. Zijn baasje riep hem wel herhaaldelijk terug maar die hond bleef mijn kompaan’s been maar doorneuken. Al een geluk dat hij een paar extra broeken heeft ‘just in case’.
Mijn ervaringen met die Ekerse honden zijn anders ook niet al te best. Die beesten beginnen meestal als een waanzinnige te blaffen wanneer ze de deurbel horen. Het is bijzonder moeilijk om een uitleg te doen aan de mensen wanneer zo’n mormel op de achtergrond den interessante staat uit te hangen.
Ik: ”Goeiedag, het is om u even persoonlijk…”
Hond: “Waf! Waf! Waf! Waf!”
Madam: “Pardon menier?”
Ik: ”Ik zei dat het is om u even persoonlijk…”
Hond: “Waf! Waf! Waf! Waf!”
Madam: “kverstaan a ni ze menier”
Hoe zou da na komen madam.
Zo’n hond kan een gesprek dus onwaarschijnlijk lastig maken.
Waar zo’n beest trouwens nog de neiging toe heeft is u de stuipen
op het lijf te jagen. Ik belde bijvoorbeeld aan bij een deur gemaakt
uit glas. Van het moment dat mijn vinger op de deurbel drukte schoot
er een razende Duitse Scheper tegen honderd per uur naar mij toe en vloog
met een enorme knal met zijn bakkes tegen de binnenkant van de voordeur.
Ik verschoot me een bult! En in plaats van gewoon bewusteloos te vallen
zoals elke normale viervoeter zou gedaan hebben na zo’n crash,
ging hij als een razende zot tegen de deur aanspringen met ontblote tanden
en een duivels grommend kabaal.
‘Dit monster is bijzonder gemotiveerd mij letterlijk een kloot af te draaien’ wist ik met zekerheid. Ik zag het verdomme in zijn ogen.
Het is zo dat we vandaag en morgen in het programma ‘Man bijt hond’ komen met onze inforeis. Vanmiddag scheelde het echter niet veel of het was hond bijt man.
Voor ik goed en wel bekomen was en me aanbellend aan de volgende deur
afvroeg hoe zo’n beest zo verschrikkelijk gefrustreerd geraakt
(misschien heeft hij een traumatische jeugd gehad en was hij juist met
zijn kloten in de prikkeldraad blijven hangen) had ik het weer aan mijn
been. Ik had aangebeld en onmiddellijk hoorde ik dat venijnige geblaf
weer, maar nu van meerdere honden tegelijk. Tot mijn grote ontsteltenis
ging niet de deur maar de aangrenzende garagepoort open en sprongen er
drie gigantische honden uit. Djeezes die dingen waren monsterlijk! Drie
lelijke pony’s elk met een amfetamine verslaving leken het, en
hun zes grote ogen waren allen gretig op mij gericht. Ik voelde mij op
z’n minst gezegd ongerust. Mijn opluchting was dan ook groot wanneer
ze me het volgende moment niet aan stukken scheurden, maar me als drie
grote loebassen mijn handen vriendschappelijk begonnen af te likken.
Dat was ook niet bijzonder aangenaam, maar in ieder geval beter dan ettelijke
lichaamsdelen te verliezen.
Menig onaangenaam moment hebben we dus al mogen meemaken met die Ekerse honden. Maar het zijn niet alleen de honden die voor onaangename situaties kunnen zorgen. In de loop van de middag bijvoorbeeld belde ik voor de zoveelste keer die dag aan bij iemand. De deur ging open en daar stond een man van middelbare leeftijd in de deuropening. Ik begon mijn zin zoals altijd:
”Goeidag meneer, het i…”
Mijn adem stokte. Uit de deuropening kwam een afgrijselijke, walmende stank. Ik probeerde verder te praten maar ik had echt moeilijkheden mij niet van de kaart te laten brengen door die verderfelijke stankgeur. Duizend ongewassen stinkdieren op een strikt dieet van ajuin en bonen die gezamenlijk een acute aanval van de schijterij krijgen hadden nog niet aan dit aroma kunnen tippen.
“Excuseer, heb ik u gestoord tijdens het kakken, meneer?”
Gelukkig had ik die laatste zin enkel gedacht en niet uitgesproken. Bachir kon er achteraf in ieder geval smakelijk mee lachen.
“Misschien had zijn hond juist in de gang gekakt? In dat geval zou het weer een hond zijn geweest die voor een onaangename situatie zorgde!” speculeerde hij geamuseerd.
“Als dat het geval is heeft dat beest zeker een record verbroken. Ik had de man misschien moeten voorstellen Guinness te bellen.”
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.