Dagboek: Dag 74 - Stankoffensief (Laatste dag in Hoboken)
; newWindow.focus())
Woensdag 14 december 2005.
We zijn onder de indruk als we er even bij stil staan in welke extreme maten onze reukzin dagelijks op de proef wordt gesteld. De waaier van walgelijke aroma’s waar onze neuzen regelmatig aan worden blootgesteld is imponerend. Sommige dagen lijkt het wel alsof we constant in stankwalmen vertoeven, naar waar we ons ook begeven. Als we niet aangegrepen worden door de courante hondenkak en kattenpis dampen, en wanneer we niet door intense zweetgeuren en walmen van rottende etensresten worden geteisterd, dan zijn er nog altijd de auto’s, vrachtwagens en brommers die in het voorbijrazen onze neusgaten met hun naft- en dieselaroma’s bestoken. Men zou denken dat ge na een tijdje wel went aan een dergelijk onverbiddelijk stankoffensief, maar telkens weer grijpt het ons letterlijk en figuurlijk weer bij de keel. Vandaag was het onze laatste dag in Hoboken, en die toch wel betekenisvolle dag begon, inderdaad hoe raadt u het, met een onmiskenbare, ferm doordringende, ongegeneerde, algemene stank. De eerste deur die we van de morgen deden was van een residentie. Het aromagehalte van residenties ligt meestal bijzonder hoog: van het moment dat we het inkomhalletje binnenstappen waar de brieven zich bevinden worden we onvermijdelijk omringd door een specifieke geur. Dat kan soms een heel aangename geur zijn, wanneer iemand bijvoorbeeld juist de vloer heeft gekuist met een welriekend poetsmiddel, of wanneer iemand op het gelijkvloers juist pannenkoeken aan het bakken is en de baklucht zich door de gangen verspreidt. Maar het is spijtig genoeg meer voorkomend dat de geur die in zo’n residentiële inkomsthal hangt een grimas op onze gezichten uitlokt en ons doet wensen dat we geurvreters bij de hand hadden om diep in onze neusholtes te rammen. Maar bij de residentie die we dus vanmorgen als eerste naderde begon de stank ons al te pesten nog voordat we de deur hadden geopend.
“Amai gast da roeft hier!” zei mijn kompaan Bachir. “Da kan toch ni da onzen dag al direct begint me nen algemene stank!”
“Da kan blijkbaar wel.” zei ik mijn adem inhoudend. “Eén ding is zeker: wat ze hier als bemesting op die voortuintjes gegooid hebben hadden ze beter met beton ingekapseld de ruimte ingeschoten.” En er zijn nog dingen waar we dat van kunnen zeggen… Onder anderen de stoofschotel die een dame aan het bereiden was toen ze haastig de deur kwam opendoen om ons te begroeten. De indringende walm die uit haar gang kwam gesluimerd had voldoende potentieel om al mijn neusharen te doen uitvallen. Mijn initiële indruk was dat ze spruiten aan het koken was, maar een moment later besefte ik dat spruiten in geen honderd jaar zo gortig kunnen roeffen als dit. Wat het ook was, het is niet onmogelijk dat deze vrouw onbewust in haar keuken het nieuwe en revolutionaire biologische massavernietigingswapen van de eenentwintigste eeuw aan het ontwikkelen was. Niet dat we het haar kwalijk namen, maar een waarschuwingsberichtje in de aard van ‘Hier meurt het gelijk het op geen ander meurt.’ had niet misplaatst geweest.
Zo nu en dan gebeuren er gelukkig ook nog heel plezante dingen die onze aandacht van al die stank kunnen afleiden. Zoals bijvoorbeeld dat districtsraadslid van Hoboken die aan zijn deur verscheen en echt super enthousiast reageerde over het initiatief van NEE. Uit interesse stelde hij een resem vragen waaruit een redelijk lang gesprek ontstond.
“Ik vind het een fantastisch idee!” heeft hij zeker vijf keer herhaald “Dat idealisme van jullie vind ik echt knap! Ik heb er tijdens een vergadering met mijn collega’s over gesproken. ‘Wat vinden jullie van die kerels van NEE?’ vroeg ik hen. ‘Da’s wel straf wat die doen hé?’ Ze waren het er inderdaad over eens dat wat jullie doen knap is, en we waren aan het overwegen om dat zelf ook te doen, zo deur aan deur de mensen informeren. Maar het is niet gemakkelijk om mensen te vinden die dat willen doen…hoewel ik me al zeker kandidaat zou stellen!”
Het is inderdaad zwaar werk dat niet voor iedereen is weggelegd. Nadat hij ons nog heel veel succes had gewenst nam ik afscheid en ging ik verder tot aan het huis waar mijn kompaan ondertussen geraakt was. Dat was een heel stuk verder omdat het gesprek lang had geduurd.
“Waarom duurde da zo lang? Zijt ge weer aan het profiteren van het goei weer op mijn kosten?” zei hij sarcastisch.
“Ten eerste is het barkoud, en ten tweede was da een interessant gesprek da ik ni zomaar kon afbreken. Die man was een districtsraadslid die heel enthousiast was over NEE. Hij zei zelfs dat een aantal mensen van zijn partij overwegen om iets vergelijkbaars met onze inforeis te doen.”
“Hehe ze kunnen da proberen…” lachte mijn kompaan uitgelaten. “Maar ik heb toch wel het lichte voorgevoel da ze op een maand meer deuren op hun bakkes zouden krijgen dan wij gedurende heel de inforeis op ons bakkes hebben gekregen. Allé, wa zouden ze de mensen dan komen vertellen? ‘Het is om u even persoonlijk te informeren dat het voor ons gunstig zou zijn moest u op onze partij stemmen’ ? Dat zal op niet veel sympathie kunnen rekenen denk ik! Maar kom, ik wens ze toch veel succes… ze kunnen de uitgestippelde routes van op de NEE website misschien gebruiken als voorbeeld!“ lachte mijn kompaan spottend.
Wat ze ook van plan zijn, wij zijn in ieder geval goed op weg om heel Antwerpen af te werken. Vandaag hebben we de laatste straat in Hoboken gedaan en morgen zullen we met het zevende district beginnen: Borgerhout. We willen hier ook nog even aan toevoegen dat we vandaag gemerkt hebben dat we in Wilrijk twee straten hebben overgeslagen, omdat onze straatplannen beweerden dat ze onbebouwd waren: de Groenstraat en de Schoonselstraat. Toen we er vandaag toevallig voorbij wandelden bleken die straten wél bebouwd te zijn, en daarom hebben we ze er vandaag dan ook ineens bij genomen. Onze excuses voor de verwarring.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.