Dagboek: Dag 68 - Gênante Flaters en Onbedwingbare Lachbuien
; newWindow.focus())
Dinsdag 6 december 2005.
Het nadeel van het monotone en slepende bandwerk dat we dagelijks verrichten tijdens de inforeis is dat ik nogal eens de neiging heb om op automatische piloot te werken. En wanneer dat het geval is kunnen er al eens fouten gemaakt worden waar ik op dat moment niet bewust van ben. Dergelijke flater heb ik tot mijn grote schaamte vandaag begaan toen een man met een snor de deur open deed.
“Ik hou mij ni bezig me politiek.” Onderbrak hij mij in het midden van mijn zin, en hij maakte een afkeurende beweging met zijn hand.
“Maar u gaat toch stemmen mevrouw?” vroeg ik, en de realisatie van mijn kemel kwam nog geen seconde later. Had ik hem nu echt juist ‘mevrouw’ genoemd?! Shit! Jan, uilskuiken da ge zijt! Hoe is dat kunnen gebeuren? Waarschijnlijk omdat het merendeel van de mensen die open doen vrouwen zijn en omdat het er ondertussen al zo ingebakken zit om elke zin met ‘mevrouw’ te eindigen. Maar de oorzaak van deze flater zoeken deed er op dat moment niet veel meer toe: ik had me versproken en het kwaad was geschieden. Ik had deze besnorde man (die overduidelijk niet tot het vrouwelijke geslacht behoorde) mevrouw genoemd, en de kans dat hij dat als een belediging zou opnemen was betrekkelijk groot. De vraag was nu of ik hiervoor een vuistslag op mijn bakkes zou krijgen van deze toch vrij potige kerel. Op dat moment heb ik van een gezonde dosis geluk kunnen spreken: voor de man bleek er geen vuiltje aan de lucht te zijn want hij praatte ongestoord verder.
“Booaaah ik gon alleen mor stemmen omda’k moet.” zei hij onverschillig, maar toch nam hij met lichte interesse de flyer aan. Had hij het niet gehoord of negeerde hij het bewust? Ik verwachtte dat mijn ongewilde belediging elk moment tot hem zou doordringen en dat hij in woede zou uitbarsten.
“Het is maar gewoon om u op de hoogte te brengen hoor.” zei ik verontschuldigend. “En een prettige dag nog verder…” Ik probeerde me zo serieus mogelijk te blijven voordoen en mijn gevoel van schaamte te onderdrukken. Het woord zal niet tot hem doorgedrongen zijn… oef! Maar zo’n stunt moet ik geen tweede keer proberen. Ik weet niet juist hoe de vergissing heeft kunnen gebeuren, maar als ik in het vervolg weer op automatische piloot werk moet dat zeker met meer waakzaamheid gebeuren.
Mijn kompaan Bachir heeft met dergelijke vergissingen minder last. Waar híj dan weer vooral tegen moet vechten zijn de onvrijwillige lachbuien en golven van hilariteit die hem al eens in hun macht durven nemen. Vandaag heeft hij ook weer zo’n strijd moeten leveren. Toen hij bij een rijhuis aanbelde ging niet de deur open, maar werd het rolluik van de venster opgetrokken. Na een twintigtal centimeter van de vensterbank te zijn opgetrokken stopte het rolluik ineens en bleef het op die positie hangen. Het achterliggende raam ging open, en door de twintig centimeter hoge speelt tussen het rolluik en de vensterbank zagen we het gezicht van een oude vrouw verschijnen. Het was duidelijk dat ze zich in een ongemakkelijke houding aan het forceren was want ze stond voorover gebogen en ze hield haar hoofd in een bijna volledig horizontale positie om met haar gezicht in de twintig centimeter hoge opening te verschijnen. Het was op die manier dat ze mijn met verstomming geslagen kompaan aansprak:“Ja, vor waddist?”
Bachir boog zich wat naar voren om de vrouw in de ogen te kunnen kijken. Vervolgens deed hij zijn best om haar te woord te staan, maar het beeld van het verrimpelde gezicht dat verkrampt van onder het rolluik naar buiten tuurde kwam hem zo humoristisch voor dat hij moeilijk zijn lach kon inhouden. Omdat hij van zichzelf weet dat hij nogal snel in de lach schiet met zo’n eigenaardige situaties besloot mijn kompaan terug rechtop te gaan staan zodat hij het gezicht van de vrouw niet meer zag en zijn zin kon zeggen zonder gevaar op een lachbui. Maar tot zijn grote ontsteltenis reageerde de oude vrouw hierop door haar hoofd door de twintig centimeter kleine opening tussen de venterbank en het rolluik te persen in een poging toch oogcontact met mijn kompaan te behouden. Dat ging voor arme Bachir te ver: hij begon ongecontroleerd te gniffelen en kon geen woord meer kon uitbrengen. Terwijl ik al voor de volgende deur stond zag ik hem in lichte paniek met vragende ogen naar mij kijken terwijl hij hopeloos met zijn opkomende lachbui worstelde.
“Jan…. !” kreeg hij nog net uit zijn keel geforceerd zonder dat het vergezeld ging met luide klanken van hilariteit. Ik begreep onmiddellijk wat hij wou zeggen. Ik stapte snel op het venter af, boog een beetje voorover, keek het gezicht van de vrouw aan en zei de bewuste zin: “Goeiedag, het is om u even te zeggen dat u bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen…” Terwijl ik aan het spreken was hoorde ik mijn kompaan achter me opgelucht ademhalen.
“Ge moet u toch eens leren bedwingen ze kerel.” Zei ik achteraf tegen mijn kompaan. “Ooit gaat zo’n onvrijwillige lachbui bij iemand eens serieus in het verkeerde keelgat schieten.”
“Ja maar wa verwachtte da mens? Da ik mijne piet door de opening naar binnen zou steken en dat hij wel verder het woord zou voeren? Dat had een nogal obsceen gesprek geworden!” lachte hij.
“Euh… ik denk ni da ze da verwachtte. Maar waar gij in uw vrije tijd over fantaseert is uw zaak hé maat.”
“Hehe lacht maar manneke, we zullen volgende keer wel eens zien hoe goe gij uwe lach kunt inhouden.”
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.