Dagboek: Dag 83 - Tis de Charel!
; newWindow.focus())
Dinsdag 27 december 2005.
Jan: een thermisch onderhemd, twee T-shirts met lange mouwen, een trui van katoen, een trui van fleece met hoge kraag, een anorak, twee paar dikke sokken, een dikke broek van fleece, een winddichte broek met dubbele laag, een zwarte herenbroek met bijpassend zwart hemd, een zwarte sjaal, een paar dikke zwarte handschoenen en een lange zwarte jas.
Bachir: een katoenen hemd, drie fleece truien, een dikke wollen trui, een water- en winddichte vest, twee paar dikke sokken (1 wol, 1 katoen), een dikke fleece broek, een zwarte herenbroek met bijpassend zwart hemd, een zwarte sjaal, een paar dikke zwarte handschoenen en een lange zwarte jas.
Als twee onverwoestbare rotsen zwoegden deze onbevreesde krijgers pas na pas door de huilende ijswind van de straten van Borgerhout. De hagel- en sneeuwprojectielen belegerden de integriteit van hun wilskracht, de bijtende vriesbrand die met elke impact op hun onbeschermde gezichten invrat. Oh wat een smart deze getormenteerde zielen op zich namen! Oh wat een…
“Ej zeiksmoel, houdt a bakkes is vor vijf seconden, ge begint zwaar oep men kloete te waarke me u dramatisch geleuter.” Mijn kompaan Bachir slaagde er ondanks de fronsende grimas die hij tegen de vrieswind trok in om mij aan te kijken alsof ik een voor het circus werkende randdebiel was. “En ‘onbevreesde krijgers’ is ook ver gezocht als ge het mij vraagt; twee uitpuilende kleerkasten met zelfmoordneigingen lijkt mij al veel dichter bij de realiteit aan te leunen.”
“Ik probeer er ook maar gewoon de moed in te houden hé gast. Lijkt het u een beter idee om in stilte te lopen rouwen om het feit dat er ooit bloed door mijn oorlelletjes stroomde, maar dat die blijde dagen spijtig genoeg tot het verleden behoren en ik daar nu twee levensloze ijspegels heb hangen?”
“Ten eerste is het uw eigen schuld da ge met een in gel verzopen maffiosicoupe van achteruitgekamd haar draagt; mijn weelderige lokken hangen namelijk over mijn oren waardoor ik da probleem ni heb, en ten tweede zoude beter uw mondspieren wa sparen om uwe zin te zeggen in plaats van te lopen bazelen over onze ‘heldendaden’. In deze vrieskou is mijn bakkes zo hard afgekoeld da mijne mond quasi gevoelloos is geworden; het zeggen van mijn informerende zin gaat aan elke deur wat moeizamer, en ik verspreek me ook veel meer dan normaal. Ge gaat mij ni vertellen da gij ni hetzelfde probleem hebt hé maat.” Ik had inderdaad ook hetzelfde probleem, maar de rest van mijn lichaam had het tenminste niet koud: ik had zoveel lagen kleding aan dat afkoeling buiten de kwestie was. Enkel mijn tenen kregen zware klappen. Ik kan spijtig genoeg niet nog een extra paar sokken in mijn reeds volgepropte schoenen krijgen. Mijn kompaan had echter wél last van afkoeling, ondanks het legioen truien dat hij onder zijn zwart hemd had gemoffeld. Om het koulijden tegen te gaan had hij in de loop van de namiddag een geniaal plan uitgedokterd: hij zou telkens van de ene deur naar de andere lopen in plaats van stappen. Met als gevolg dat ik hem om de halve minuut achter mij voelde voorbij spurten terwijl ik de mensen te woord stond.
“Kerel nu komt ge echt wel over als een complete mafketel” zei ik hem serieus. “De mensen gaan denken dat ge mijn mentaal gehandicapte broertje zijt die graag zijn grote broer na-aapt maar er triomfantelijk in mislukt.”
“Kerel niks dat wij momenteel doen kan onze reputatie naar de knoppen helpen… Hebt ge al eens goe gezien wa voor verschrikkelijk hondenweer het is? En toch kiezen wij ervoor om in deze bitter kou en bijtende wind onze kloten eraf te vriezen gewoon om tot aan de mensen hun deur te komen om hen ‘eventjes’ vrijblijvend te informeren. Da is toch respect zeker? En ni gewoon van de mietenrespect, maar echte ruige onmiskenbare ‘from da hood’ respect.”
“respect, respect…. Kerel ik weet ni of ge het goe beseft, maar we zijn hier wel onze piet aan het afvriezen hé!” lachte ik met een morbide ondertoon van zwarte humor. “Met da respect gaat ge toch ni veel zijn wanneer uwe piet is afgebroken en als een afgedankte ijslolly voor u voeten lig?. Allé ge begrijpt toch wa ik bedoel? Oké ja, op da moment hebt ge serieus wa respect verdiend, maar ge zijt uwe piet wel kwijt hé!”
“Och kerel da valt goe mee, uwe piet gaat ge er ni afvriezen ze. Zolang ge hem ni uit u thermische broek haalt en in een brievenbus steekt ofzo…”
“Haha nee da ben ik ni direct van plan. Hoe zouden mensen daar trouwens op reageren? Ik heb het me al afgevraagd, want er zijn soms mensen die gewoon de klep van hun brievenbus openduwen en door de opening gluren om te vragen: ‘wie is daar?’ Zouden zo’n mensen ermee kunnen lachen als we dan onze piet door die gleuf zouden steken en zeggen:’tis de Charel!’ ?”
“Hmm of de mensen zelf daar mee zouden kunnen lachen weet ik ni, maar de flikken die u achteraf in hun combi meepakken omwille van openbare zedenschennis zouden ongetwijfeld in een deuk liggen.”
En met die wijze woorden staken we onze handen nog wat dieper in onze broekzakken om hen te sparen van de vriesdood en sjokten we apathisch verder.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.