Dagboek: Dag 76 - Twee Keer Gezeik Op Eén Dag
; newWindow.focus())
Vrijdag 16 december 2005.
Het weer was weer bijzonder onaangenaam vandaag. De wind heeft zijn best gedaan om ons leven zuur te maken. Ik was er toevallig op gekleed, maar mijn kompaan Bachir had wat minder kledij aan omdat hij veronderstelde dat de temperatuur vandaag wel zou meevallen. Hij had er echter niet op gerekend dat de wind zo zou bijten als in de loop van de dag het geval bleek te zijn, en heeft dus redelijk wat kou geleden. Alsof de koude wind nog niet voldoende was begon het deze morgen ook nog eens te regenen.
“Da’s niks. Gewoon wat drupregen in de voormiddag, en in de namiddag wordt het droog.” zei mijn kompaan vol zelfvertrouwen. Ik mocht het hopen, want geen van ons beiden had een paraplu meegenomen. Meestal is er wel wat regen op een dag, maar da’s toch meestal te weinig om een paraplu voor mee te sleuren hebben we ondervonden. Maar vanmorgen was een uitzondering op de regel tot onze grote ergernis. De wolkenmassa boven onze hoofden leek onder zijn eigen gewicht te bezwijken en radicaal in twee te breken. Plotseling veranderde het miezerige buitje in een helse neerstorting van liters water. Het geweld waarmee de waterpilaren naar beneden stortten en op het asfalt uiteen spatten was zo hevig dat we voor een moment waren omgeven door een tumult van luidruchtig geplons en gespetter.
“Drupregen!?” riep ik boven het gekletter uit naar mijn kompaan terwijl we ons tegen de gevel van een huis drukten om te schuilen.
“Ja oké, op de weerkaart stonden er wel dikke druppels aangegeven, maar meestal negeer ik die en valt het weer dan ook goe mee…” gaf hij toe.
“Kerel dit is gewoon een regelrechte wolkbreuk!” riep ik.
“Ah wordt da zo genoemd, een wolkbreuk?”
“Ja! Als de wolken openbreken en er een zondvloed komt neerstorten waar Noah depressief van zou worden dan noemen ze dat een wolkbreuk!”
We hebben daar nog even met grote ogen naar het inferno staan kijken en hebben dan besloten dat we daar moeilijk zo heel de voormiddag konden staan wachten tot het over was. We hadden tenslotte nog veel werk voor de boeg. Dus we beten op onze tanden en stapten moedig de douche in. Harde venijnige druppels hamerden onverbiddelijk op onze hoofden terwijl we naar de overkant van de straat stapten om bij de deuren daar aan te bellen. In enkele seconden was ons haar doorweekt en liep het water in dikke slierten van onze kruin over ons gezicht naar beneden. Ik nam een flyer uit mijn binnenzak op in de brievenbus te steken. In de korte afstand die het van mijn jas tot aan de bus moest afleggen werd het velletje papier door zoveel water bestookt dat het bijna verpulverd bij zijn bestemming aankwam.
“De flyers overleven dit niet!” riep ik naar mijn kompaan die een paar meter verder als een donkere doordrenkte massa door het neerrazende gordijn opdoemde. Op dat moment stokte het geweld en bleef er van de zondvloed enkel nog de drupregen over waardoor het werd ingeleid. Als twee marmotten die net een duik in de Nicaragua-watervallen overleefden streken we het doorweekte haar uit onze ogen en gingen we verder. Die bui was erg; mogelijk de onaangenaamste bui die we al hebben gehad tijdens de inforeis, maar de reacties van sommige mensen kunnen nog veel onaangenamer zijn. De man die mijn kompaan later op de dag aan de deur had heeft dat onverwerpelijk bewezen: hij was zo aan het opboeien en ergeren dat NEE zo’n ‘negatief’ initiatief is dat hij uit pure wrok de flyer die Bachir hem had gegeven triomfantelijk aan stukken scheurde… op het moment dat mijn kompaan nog de uitleg aan het doen was, vlak voor zijn neus! En hij bleef maar scheuren! Vier keer scheurde hij de flyer dwars doormidden, zodat hij uiteindelijk zestien kleine stukjes over had.
“Confetti aan het maken meneer?” had mijn kompaan met een sarcastische toon willen zeggen, had hij niet zo onder de indruk geweest van de ongebreidelde arrogantie van deze onbeschofte zeiksmoelbaviaan.
”Ik ben blij dat u zo open-minded bent om toch tenminste de flyer te lezen.” zei mijn kompaan met gespeelde beleefdheid en maakte dan dat hij daar weg was.
“Wa denkt die kerel wel?” zei hij achteraf tegen mij. “Is het nu echt nodig om demonstratief die flyer aan stukken te scheuren? Als hij ni geïnteresseerd is kan hij da ook gewoon zeggen en het ding ni aanpakken…”
“Inderdaad. Dan had ik nog liever die kerel een tijdje terug die de flyer niet wou aanpakken, wat ge hem ook voorstelde…”
“Zoveel had ik hem niet voorgesteld… ik had alleen maar voorgesteld om de flyer te overhandigen, maar toen onderbrak hij mij om te zeggen dat hij niet geïnteresseerd was. En toen stelde ik voor om het dan maar in de brievenbus te steken, maar ook dan onderbrak hij mijn zin en zei hij dat hij er niets van wou weten. Dus ja, wa kon ik dan nog doen? Voorstellen om het op zijn vensterbank te leggen ofwa?”
“Hehe ja, dat had een grappig zicht geweest… hoe ver kunt ge daar in gaan hé?”
Tot hiertoe hebben we naar schatting meer dan 30.000 mensen persoonlijk aangesproken, in 131.000 brievenbussen een NEE flyer gestoken en alles bij elkaar 1500 kilometer gestapt (da’s ongeveer van hier tot in Portugal).
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.